@Ο Levi Siver έχει γί­νει ο πρώ­τος άν­θρω­πος που πη­γαί­νει σε ένα βου­νό για windsurfing στο χιό­νι. Ο windsurfer από το Maui της Χα­βά­ης, πή­γε για windsurfing στις χιο­νι­σμέ­νες πλα­γιές του Rishiri, ενός ηφαι­στεια­κού νη­σιού που βρί­σκε­ται στην ακτή του Hokkaido, στην Ια­πω­νία. "Η ιδέα προ­ήλ­θε από τη φα­ντα­σία να βγά­λου­με το windsurfing από το φυ­σι­κό του στοι­χείο, το νε­ρό, και να το με­τα­φέ­ρου­με στα βου­νά, δη­μιουρ­γώ­ντας την ίδια αί­σθη­ση στο χιό­νι", απο­κα­λύ­πτει ο Levi Siver. Ο windsurfer ανέ­βη­κε στο βου­νό αρ­κε­τές φο­ρές με χα­μη­λά επί­πε­δα θερ­μο­κρα­σί­ας -13° C. Το εγ­χεί­ρη­μα χρειά­στη­κε 20 ημέ­ρες για να ολο­κλη­ρω­θεί. Το πλή­ρω­μα έπρε­πε να επι­λέ­ξει τα σω­στά μο­νο­πά­τια, τις κα­λύ­τε­ρες κο­ρυ­φές και τις ιδα­νι­κές συν­θή­κες χιο­νιού και εδά­φους, λαμ­βά­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να υπό­ψη την τα­χύ­τη­τα και την κα­τεύ­θυν­ση του ανέ­μου. "Εί­ναι δύ­σκο­λο, επει­δή δεν υπάρ­χουν γνω­στές ανα­φο­ρές και στα­τι­στι­κά στοι­χεία, και πρέ­πει μό­νοι μας να εξε­τά­σου­με κά­θε εν­δε­χό­με­νο. Εί­μαι ο πρώ­τος άν­θρω­πος που πει­ρα­μα­τί­ζε­ται, οπό­τε υπάρ­χει με­γά­λη δο­κι­μα­σία και σφάλ­μα­τα".



Σε ένα ση­μείο που πε­ρι­βάλ­λε­ται από νε­ρό και δυ­να­τούς ανέ­μους, ο Siver, 36 ετών, οδή­γη­σε το windsurfing κυ­λώ­ντας πά­νω στους κρυ­στάλ­λους πά­γου και τις από­το­μες πλα­γιές χρη­σι­μο­ποιώ­ντας ένα ει­δι­κά σχε­δια­σμέ­νο σκά­φος δια­μορ­φω­μέ­νο από τον Keith Teboul από το Quatro. "Έπρε­πε να βρού­με κά­τι ανά­με­σα σε ένα snowboard και ένα σκά­φος για windsurfing". Η αί­σθη­ση του εγ­χει­ρί­μα­τος εί­ναι δύ­σκο­λο να εξη­γη­θεί. "Δεν χρεια­ζό­μα­στε την ίδια άσκη­ση δύ­να­μης στο πα­νί, όπως συμ­βαί­νει στη θά­λασ­σα, ίσως 20 κόμ­βοι του ανέ­μου. Εδώ χρεια­ζό­μα­στε μό­νο πέ­ντε κόμ­βους για­τί μπο­ρού­με να πά­με με 30 μί­λια την ώρα.Η τα­χύ­τη­τα εί­ναι ανε­ξέ­λεγ­κτη. Εί­ναι πραγ­μα­τι­κά δύ­σκο­λο να στα­μα­τή­σει κα­νείς." Εί­ναι σπά­νιο να εντο­πί­σου­με ένα πα­νί ιστιο­σα­νί­δας σε ένα χιο­νι­σμέ­νο πε­ρι­βάλ­λον, αλ­λά η προ­σπά­θεια του Levi Siver αξί­ζει τον κό­πο και, ποιος ξέ­ρει, μπο­ρεί να ανοί­ξει το δρό­μο για μια νέα μορ­φή προ­πό­νη­σης στο άθλη­μα.